সুখৰ দৰে দুখো হৈছে মানুহৰ এক স্বাভাৱিক অনুভূতি। কিন্তু দুখ আৰু হতাশাৰ মাজত আছে বহু পাৰ্থক্য। বহুতৰ মনত এই পাৰ্থক্যৰ বাবে বিভ্ৰান্তিৰ সৃষ্টি হয়। কিন্তু সুস্বাস্থ্যৰ অধিকাৰী হ’বলৈ সকলোৱে ইয়াৰ পাৰ্থক্য জনাতো দৰকাৰ।
দুখ এক সাৰ্বজনীন আৱেগ । জীৱনৰ কেইবাটাও ঘটনাই মানুহক দুখী বা অসুখী কৰিব পাৰে। সেয়া লাগিলে প্ৰিয়জনৰ অনুপস্থিতি. বিত্তীয় সমস্যা, ঘৰুৱা সমস্যা আদি যিকোনো হ’ব পাৰে।দুখ সাধাৰণতে সময়ৰ লগত গুচি যায়। কিন্তু কেতিয়াবা মানুহে সময়ৰ লগত সলনি হ’ব নোৱাৰে তেতিয়াই হতাশাত ভুগে।
হতাশা হৈছে এক মানসিক বিকাৰ। ইয়ে এজন ব্যক্তিৰ জীৱনত অতিৰিক্ত প্ৰভাৱ পেলায়। এনে অৱস্থাত কেতিয়াবা বহুতে যোগ, চিকিৎসা আদি বিভিন্ন পন্থাৰ সহায়ৰ প্ৰয়োজন হয়। কেতিয়াবা হতাশাত ভুগি মানুহে কিছুমান চৰম পন্থাও গ্ৰহণ কৰা দেখা যায়। গতিকে দুখ আৰু হতাশাৰ মাজত পাৰ্থক্য বুজি পোৱাতো অতি জৰুৰী। যদি এজন লোকে একেই দুখৰ অনুভৱ ২ সপ্তাহ ধৰি অনুভৱ কৰি থাকে তেতিয়া তেওঁ হতাশাত(MDD) ভুগাৰ আশংকা থাকে।
হতাশাত ভুগাৰ লক্ষ্যণ কিছুমান-
বেছিভাগ সময় দুখ, অকলশৰীয়া, নিৰাশা অনুভৱ কৰা।
যিকোনো কথাতেই খং উঠা।
স্বাভাৱিক কামৰ প্ৰতি আগ্ৰহ কমি অহা।
ভোকৰ লগতে ওজন হ্ৰাস হোৱা।
টোপনিৰ সাল সলনি।
বেছিভাগ সময় ভাগৰ অনুভৱ কৰি থকা।
যিকোনো কথা এটাত মনোযোগ দিব নোৱাৰা। বা সিদ্ধান্ত লোৱাৰ ক্ষেত্ৰত সমস্যা।
নিজক ক্ষতি কৰাৰ ভাৱ মনলৈ অহা আদি।
দুখ কেৱল হতাশাৰ অংশহে। কিন্তু কোনোবাই যদি সঁচাকৈয়ে হতাশাত ভুগে তেন্তে তেওঁ আনৰ লগত কথা পতা বা মনোবিজ্ঞানীৰ সহায় লোৱাতো অতি জৰুৰী। হতাশাৰ পৰা পৰিত্ৰাণ পাব পাৰি। কেৱল ইয়াৰ বাবে প্ৰয়োজন ইচ্ছাশক্তিৰ।
