“যজ্ঞাৰ্থাৎ কৰ্মণোহন্যত্ৰ লোকোয়ং কৰ্মবন্ধনঃ ৷
তদৰ্থং কৰ্ম কৌন্তেয় মুক্তসঙ্গঃ সমাচৰ” ৷৷(ভগৱদ্গীতা)
অৰ্থাৎ, বিষ্ণুৰ সন্তুষ্টিৰ বাবে কৰা যজ্ঞ হিচাপে সকলো কৰ্ম কৰিব লাগে,নহলে কৰ্মই এই জড় জগতত আবদ্ধ কৰি ৰাখে ৷হে কুন্তীপুত্ৰ,সেয়েহে তোমাৰ নিৰ্দ্দিষ্ট কৰ্তব্য হল কৃষ্ণৰ সন্তুষ্টিৰ অৰ্থে কাম কৰি যোৱা আৰু তেনেদৰেই তুমি সদায় অনাসক্ত আৰু মুক্ত হৈ থাকিব পাৰিবা ৷কোনোবাই মাংস খাবৰ বাবে জন্তু বধ কৰিব পাৰে,কিন্তু তেওঁৰ সেই কৰ্মই তেওঁক কৰ্মৰ বন্ধনত আবদ্ধ কৰে ৷গতিকে পিছৰ জন্মত তেওঁ ছাগলী বা গৰু হৈ জন্ম লব আৰু গৰু বা ছাগলীটোৱে মানুহৰ জন্ম লৈ তেওঁক খাব ৷এইটোৱেই হৈছে বেদৰী উক্তি আৰু আন আন বৈদিক উক্তিৰ দৰে এই উক্তিও কোনোবাই ইচ্ছা কৰিলে মানিব পাৰে বা নামানিবও পাৰে ৷
“দুৰ্ভাগ্যবশতঃ,বৰ্তমান সময়ত মানুহবোৰ এনেদৰে শিক্ষা প্ৰাপ্ত যে তেওঁলোকে পৰৱৰ্তী জীৱন আছে বুলি বিশ্বাসেই নকৰে ৷আচলতে এইটো দেখিবলৈ পোৱা যায় যে যিমানেই বেছি শিক্ষিত হয়,সিমান পৰিমানে ভগৱানৰ আইন,পৰবৰ্তী জীৱন,পাপ-পূণ্য কৰ্ম আদি কথাবোৰ অবিশ্বাস কৰিবলৈ লয় ৷গতিকে আধুনিক শিক্ষাই মানুহক কেৱল পশুলৈ পৰিবৰ্তন কৰিবলৈ প্ৰশিক্ষণ দি আছে ৷তেওঁ কোন, তেওঁ এই শৰীৰটো হয়নে নহয় এই বিষয়ে মানুহক জ্ঞান দিব পৰা শিক্ষা ব্যৱস্থা যদি নাথাকে,তেতিয়া হলে মানুহ গাধতকৈ উন্নত হব নোৱাৰিব ৷আন জন্তুবোৰৰ দৰেই গাধই ভাবে,“মই এই শৰীৰটোৱে” ৷
যদি মানুহেও যদি একেদৰে ভাবে,তেনেহলে আন জন্তু আৰু মানুহৰ মাজত পাৰ্থক্য কোনখিনিত থাকিব ?”””””কৃষ্ণ”””””
