আমাৰ শৰীৰটো এটা জটিল যন্ত্ৰৰ দৰে। শৰীৰৰ কিছুমান অংগৰ কাম ইমান গুৰুত্বপূৰ্ণ যে যদি তেওঁলোকে কাম কৰা বন্ধ কৰে, এজন মানুহ জীয়াই থাকিব নোৱাৰে। যেতিয়া শৰীৰৰ এই গুৰুত্বপূৰ্ণ প্ৰণালীবোৰ অচল হয়, সেই অংগবোৰ জীয়াই ৰাখিবলৈ বিশেষ চিকিৎসা প্ৰক্ৰিয়া ব্যৱহাৰ কৰা হয়, যাক সাধাৰণতে জীৱন সহায়ক প্ৰণালী বা লাইফ ছাপৰ্ট বুলি কোৱা হয়।
লাইফ ছাপৰ্টৰ জৰিয়তে শৰীৰে পুনৰ সঠিকভাৱে কাম কৰা আৰম্ভ কৰে। অৱশ্যে বহু সময়ত এনে নহয় আৰু মানুহৰ মৃত্যু হয়।
যদি শৰীৰৰ চাৰিটা অংগৰ যিকোনো এটা – হৃদযন্ত্ৰ, মন, হাঁওফাঁও আৰু বৃক্কই কাম কৰা বন্ধ কৰে, তেনেহ’লে লাইফ ছাপৰ্টৰ প্ৰয়োজন। যেতিয়া এই চাৰিটা অংগই কাম কৰা বন্ধ কৰে, মানুহক লাইফ ছাপৰ্টত ৰখা হয়।
পানীত ডুব যোৱা, নিউমোনিয়া, ঔষধৰ অত্যধিক পৰিমাণ, তেজ গোট মৰা, হাঁওফাঁওৰ গুৰুতৰ আঘাত বা ৰোগ আৰু চিষ্টিক ফাইব্ৰোচিছ আৰু পেশী বা স্নায়ুৰ ৰোগ যেনে এছএলএছ আৰু পেশীৰ ডিষ্ট্ৰোফিৰ বাবেও লাইফ ছাপৰ্টৰ প্ৰয়োজন হব পাৰে।
হঠাতে হৃদযন্ত্ৰ ৰোগ অথবা হৃদ ক্ৰিয়াই স্বাভাৱিকভাবে কাম নকৰিলে প্ৰয়োজন হব পাৰে লাইফ ছাপৰ্ট।
মগজুৰ ষ্ট্ৰোক বা মূৰত গুৰুতৰ আঘাতৰ ফলত আৰু যেতিয়া বৃক্কে কাম কৰা বন্ধ কৰিলে লাইফ ছাপৰ্টৰ বাহিৰে উপায় নাথাকে।
আনহাতে, যেতিয়াই কোনো এজন লাইফ ছাপৰ্টত থাকে, সকলোৱে সাধাৰণতে ভেণ্টিলেটৰৰ বিষয়ে কয়। প্ৰকৃততে, লাইফ ছাপৰ্ট হৈছে এক বিস্তৃত প্ৰণালী আৰু ভেণ্টিলেটৰ ইয়াৰ এটা অংশ। লাইফ ছাপৰ্টত আন বহুতো বস্তু অন্তৰ্ভুক্ত থাকে।
চিকিৎসক, নাৰ্চ আৰু অন্যান্য স্বাস্থ্য সেৱা পেছাদাৰী লোকসকলে শৰীৰৰ মুখ্য অংগবোৰে কাম কৰা বন্ধ কৰিলে লগে লগে লাইফ ছাপৰ্ট দিয়া আৰম্ভ কৰে। কিন্তু ইয়াতো দুটা গুৰুত্বপূৰ্ণ সমস্যা আছে – লাইফ ছাপৰ্ট আৰম্ভ কৰা আৰু লাইফ ছাপৰ্ট বন্ধ কৰা। এই দুয়োটা স্থিতিৰ বাবে চিকিৎসকক ৰোগী বা পৰিয়ালৰ অনুমতিৰ প্ৰয়োজন।
ৰোগী বা পৰিয়ালে লাইফ ছাপৰ্ট গ্ৰহণ কৰিবলৈ অস্বীকাৰ কৰিব পাৰে বা ইয়াক গ্ৰহণ কৰাটো তেওঁলোকৰ আকাংক্ষা বা মানসিক স্থিতিৰ ওপৰত নিৰ্ভৰ কৰে। অৱশ্যে চিকিৎসা আৰম্ভ হোৱাৰ পিছত ইয়াক হঠাতে বন্ধ কৰি দিব নোৱাৰি।
চিকিৎসকসকলে ৰোগীক নিজৰ ইচ্ছাৰে লাইফ ছাপৰ্ট দিব নোৱাৰাৰ কিছুমান কাৰণ আছে। ইয়াৰ ভিতৰত
ৰোগীৰ পৰিয়ালৰ সদস্যসকলে ইয়াক সম্পূৰ্ণৰূপে অস্বীকাৰ কৰিব পাৰে
ৰোগীৰ পৰিয়ালে এইটো নিবিচৰাৰ কথা লিখিতভাবে জনাব পাৰে অথবা
ৰোগীৰ পৰিয়ালৰ নিকটতম সদস্যই চিকিৎসীয় শক্তি অৱ এটৰ্ণী ব্যৱহাৰ কৰিও লাইফ ছাপৰ্ট বিচাৰিবলৈ অস্বীকাৰ কৰিব পাৰে।
সাধাৰণতে যেতিয়া ৰোগী আৰোগ্য হোৱাৰ সম্ভাৱনা একেবাৰে ক্ষীণ আৰু চিকিৎসকে অনুভৱ কৰে যে অংগবোৰে এতিয়া নিজে কাম কৰিবলৈ অলপো সক্ষম নহয়, তেতিয়াই লাইফ ছাপৰ্ট বন্ধ কৰাৰ পৰামৰ্শ দিয়ে।
লাইফ ছাপৰ্টৰ জৰিয়তে পুনৰুদ্ধাৰৰ সম্ভাৱনা সম্পূৰ্ণৰূপে নোহোৱা হোৱাৰ পিছতো লাইফ ছাপৰ্ট অব্যাহত ৰাখিলে মৃত্যুৰ প্ৰক্ৰিয়া দীঘলীয়া হয় আৰু এই প্ৰক্ৰিয়াটো অতি ব্যয়বহুল।
লাইফ ছাপৰ্ট আঁতৰোৱাৰ অৰ্থ হৈছে যে ৰোগীৰ কেইঘণ্টামান বা কিছু সময়ৰ ভিতৰত মৃত্যু হ’ব। লাইফ ছাপৰ্ট আঁতৰ হোৱাৰ কিমান দিন পিছত লোকজনৰ মৃত্যু হ’ব সেয়া নিৰ্ভৰ কৰে কেনে ধৰণৰ চিকিৎসা বন্ধ কৰা হৈছে তাৰ ওপৰত।
বেছিভাগ ক্ষেত্ৰত ভেণ্টিলেটৰ অফ কৰাৰ লগে লগে মানুহে উশাহ বন্ধ কৰে আৰু মৃত্যু বৰণ কৰে। অৱশ্যে এনে কৰোতে, কিছুমান লোকৰ উশাহ কিছুসময়লৈ নিজে চলাচল কৰিবলৈ আৰম্ভ কৰে।
যদি ৰোগীয়ে কোনো তৰল খাদ্য গ্ৰহণ নকৰে, তেন্তে সাধাৰণতে খোৱা নলী আঁতৰ কৰাৰ কেই মুহূৰ্তমানৰ ভিতৰতে মৃত্যু বৰণ কৰে। অৱশ্যে ফিডিং টিউব সমৰ্থন আঁতৰ হোৱাৰ পিছত এসপ্তাহ বা দুই সপ্তাহলৈও জীয়াই থাকিব পাৰে।
যদি ৰোগীজন অজ্ঞান অৱস্থাত থাকে আৰু মনটোৱে কাম নকৰে আৰু চিকিৎসক আৰু পৰিয়ালৰ সদস্যসকলে কেতিয়া লাইফ ছাপৰ্ট বন্ধ কৰিব লাগে তাৰ সিদ্ধান্ত লয়। এইটো এটা কঠিন সিদ্ধান্ত, বিশেষকৈ যদি ৰুগীয়া ব্যক্তিজনে পূৰ্বে পৰিয়ালৰ সৈতে তেওঁৰ জীৱনৰ অন্তিম ইচ্ছাৰ বিষয়ে আলোচনা কৰা নাছিল।
চিকিৎসকসকলে পৰিয়ালৰ সদস্যসকলক এনে পৰিস্থিতিত ৰোগীয়ে কি বিচাৰে বুজিবলৈ কয়। চিকিৎসকে ৰোগীক বচাবলৈ যথাসম্ভৱ সকলো চেষ্টা কৰে, কিন্তু কেৱল তেতিয়াহে চৰম সিদ্দান্ত লোৱা হয় যেতিয়া অংগবোৰে পুনৰ কাম কৰাৰ সম্ভাৱনা নাথাকে। তেতিয়া চিকিৎসকে সম্ভৱ আঁতৰাবলৈ পৰামৰ্শ দিয়ে।
