শাস্ত্ৰ মতে ভগৱান বিষ্ণুৰ ষষ্ঠ অৱতাৰ পৰশুৰাম অমৰ আছিল। তেওঁ কেতিয়াও মৰিব নোৱাৰে। গতিকে আজিও তেওঁ পৃথিৱীত ঘূৰি ফুৰিছে। পিতৃ ঋষি জামাদগ্নীৰ নিৰ্দেশত তেওঁ মাকক হত্যা কৰিছিল।
কিন্তু যেতিয়া তেওঁৰ কামত সন্তুষ্ট হৈ দেউতাকে তেওঁক বৰ বিচাৰিবলৈ ক’লে, তেতিয়া তেওঁ মাকক পুনৰ জীৱিত কৰি তুলিবলৈ বৰ বিচাৰিলে। তেওঁ আছিল প্ৰথম যোদ্ধা ব্ৰাহ্মণ। তেওঁৰ হাতত আছিল মহাদেৱে উপহাৰ দিয়া এখন প্ৰকাণ্ড কুঠাৰ। সেই কুঠাৰেৰে তেওঁ শত্ৰুক হত্যা কৰিছিল।
ঝাৰখণ্ডৰ এই টাংগিনাথ মন্দিৰতে ভগৱান পৰশুৰামৰ সেই বিশাল কুঠাৰখন। বহুতে বিশ্বাস কৰে যে হাজাৰ হাজাৰ বছৰ ধৰি এই মন্দিৰতে আছে সেই বিশেষ কুঠাৰখন। এই মন্দিৰৰ বাহিৰত এটা লোহাৰ অংশ আছে, যিটো দেখাত ত্ৰিশূলৰ দৰে, কিন্তু আনফালে এটা বিশাল জোঙা অংশ আছে। সেয়ে এই লোহাৰ অংশটো কুঠাৰৰ দৰে দেখা যায়।
পুৰাণ অনুসৰি, ৰামে হৰধনু ভঙাৰ পিছত পৰশুৰামৰ বৰ খং উঠিছিল। যাৰ বাবে ৰাম-লক্ষ্মণৰ লগত যুদ্ধ হৈছিল পৰশুৰামৰ। অৱশেষত নিজৰ ভুলটো উপলব্ধি কৰি তেওঁ পাহাৰৰ বুকুত কুঠাৰখন পুতি শিৱক পূজা কৰিবলৈ গুচি যায়। মানুহে বিশ্বাস কৰে যে ঝাৰখণ্ডৰ টাংগিনাথ ধামেই সেই ঠাই৷ ইয়াতেই পৰশুৰামে শিৱক পূজা কৰিছিল।
